In The Name Of The King: A Dungeon Siege Tale

Fantasy er ein fasinerande filmsjanger. Ein sjanger som kan inneholde ikkje-eksisterande skapningar, som romantiserar middelalderen og som veldig ofte gir ein god faen i naturlovene. I fantasy finnes ein verden der fiksjon når nye høgder og alt er mogleg. Den tyske "ressigøren" Uwe Boll er likeså; det verker som om han lever i ein verden der folk har ein heilt anna oppfatning av kva som er god film! Eit soleklart bevis: In The Name Of The King: A Dungeon Siege Tale.

Filmen er basert på Dungeon Siege-spillet og er endå ein av Boll sine spill-baserte filmar. Gudane veit kvifor han fortsetter med slike utgangspunkt, ettersom dei fleste av desse typar filmar går rett til helvete. Boll er ikkje eit unntak; mange av filmane hans er krediterte som dei verste filmane nokonsinne! Ta ein titt på mine tidlegare innlegg, så skjønar du kva det innebærer. Så kva får mannen til å tru at han kan gjere det betre denne gongen? La oss ta ein titt.

Tidleg i filmen går det opp for oss at filmen har også ein lat manusforfattar; protagonisten er ein bonde som heiter Bonde (Farmer). Han bur ute i ingenmannsland med kone og son der han brukar dagen på å lære sonen sin nyttig lærdom, som "hardt arbeid lønner seg alltid" og at "ein skal ikkje drepe nokon med ein bumerang".

Bonde gløymer at ein bumerang er i hovedsak eit våpen.

Mens kona og sonen reiser til bygda for å handle, blir Bonde angrepen av bevæpna monstre. Men Bonde dreper monstrene med nydeleg koreograferte sverd-teknikkar som... han...

At det var?! Han er ein bonde, ein bonde frå middelalderen! Når var sånne som han så god til å slåss? Hadde han i det heile tatt tid til å bli så god, skulle han ikkje tenkt på dyra eller åkeren eller noko?

Bonde reiser til bygda som også er under angrep av same monstre. Mens han kastar bort tid på fleire usannsynlege akrobatiske bevegelser, blir sonen hans drept og kona bortført. Bonde begraver sonen sin med upassande dramatisk musikk i bakgrunnen og bestemmer seg for å leite etter kona med to kompiser. Etter ein umorsom og upassande "komisk" scene som kjem rett etter ein lang scene med vold, blod, tragedie, grusomheit og dreping dreping dreping, møter Bonde & co ein gruppe skogsfolk som svinger med vinranker.

Ikkje dei mest praktiske stillingane som finst, men men...

Bonde & co finner kona, men blir sjølv tatt til fange av monstrene, trass forsøket på å kle seg ut som dei.

Kva trur du avslørte dei? Menneskefjesa deira, klare som dagen?

IMENS blir ein konge forgifta av ein ond trollmann som har seg med ein kvinne som gjerne vil verve seg men som ikkje får lov av faren som er ein trollmann som er kongens høgre hand-mann som er interessert i Bonde som seinare viser seg å vere kongens fortapte son mens kongens nevø tek over mesteparten av kongens hær men mister dei til kongen like etterpå før dei slåss mot den onde trollmannen og monstrene hans... Kven gir ein faen?!

Men som sagt har dei eit stort slag midt i ein skog.

Fleire enn meg som synast ninjane ikkje passa inn i ein film om middelalderen?

"Rustning er for pyser!"

Sist eg sjekka var det å tenne på sine eigne ikkje verdas beste strategi.

Under slaget døyr kongen og Bonde blir den nye kongen. Han tek med seg trollmannen og dottera hans til den onde trollmannens skjulestad, mens hæren slåss ein annan stad... Eg veit fortsatt ikkje kva det gjaldt. Bonde & co redder kona til Bonde, slåss mot den onde trollmannen, drep han og... så er det slutt.

Heilt utan vidare.

Eg er deprimert. Eg brukte to timar av livet mitt på ein lite imponerande film med eit plott som består av intet anna enn klisjèar, uutholdelege dialogar og forvirrande scener som skiftar mellom dag og natt ofte. Og då meiner eg ofte!

Dei fleste skodespelarane gjer ein elendig jobb, mens resten blir dratt ned i møkka av latterlege replikkar og... Eg forstår endå ikkje korleis dei fekk tak i John Rhys-Davies!

Alvorleg talt, korleis?!

Denne filmen eiger ingen skam. Den kopierer shots, kostymer og skapningar frå klassikarar som Ringenes Herre, samtidig som den klarer å drøye ut det unødvendige og kjedelege. Ikkje la deg narre av kjente skoespelar-navn og eit enormt budsjett; ingenting bra kan kome frå ein film som den her. Ingenting!

Men kva meir kan ein forvente frå ein mann viss karriere eksisterer grunna eit smutthòl i det tyske skattesystemet...

Uwe Boll argumenterar mot innlegget.